Çoğu kişi "acınacak", "acınacak", "acıklı", "acınacak" gibi kelimeleri biliyor. Bununla birlikte, herkes kesin anlamını bilmiyor. Bütün bu kelimeler - "pathos" sözcüğünden türetilen bir sürü dönüşüm. Ve eşanlamlıları "yüksek uçuş", "bombast", "boş anlamlılık", "ikiyüzlülük" tir.
Kökeninde, "pathos" sözcüğü Yunanca'dır ve kelimenin tam anlamıyla "duygu, acı, tutku" anlamına gelir. Bizim için her zamanki gibi olağan iyileşme, heyecan, ilham kavramı. Pathos yaratıcı, ilham verici bir kaynak (veya fikir), bir şeylerin ana tonu. Patos, bazen sahte bir izlenim üretmesine rağmen, yine de harici olmasına rağmen, coşku ifade etmeyi ifade eder. Herhangi bir utanç duymadan halka oyun, herkesin görebileceği kişisel hayatta oynamak - bu patozlardan. Bu kelimenin anlamı, algılamanın yanı sıra, kısmen yabancılaşma ve gösterişçi bombardıman ile, çeşitli şeylere karşı kendi tutumunun sergilenmesini anlatıyor.
En başta, edebiyatta "pathos" sözcüğü yazarın yaratıcı hayal gücünü kızdıran ve sanatçının estetik deneyimleri sürecinde halka iletilen yüksek bir tutku olarak tanımlandı. Eski moda ders kitaplarında, patolatların vatansever, ahlaki eğitici, iyimser, uluslararası, anti-küçük ve insancıl olarak tanımlanmasını sağlamaya devam etmekteyiz. Bununla birlikte, eleştirmenler, nitelikli okuyucular ve yayıncılar, patozların mutlaka seyrek, yumuşatılmış, gölgeli, dengeli, tamamlayıcı, mutlaka samimiyetle ve ironik ve küçümsenen bir moralcilik, şekerlilik ve "lollipopsiness" olduğu gerçeğini giderek daha çok söylüyor. Ve ironilerin ve samimiyetin, zıddızlar ve patolojilerin muhalifleri olarak bahsetmek kesinlikle doğaldır. Sonuçta, modern sanatta, okuyucu, soylu düşünceler, ruhsal yükseltme, coşku içinde yüksek duygular uyandırmak için bir hedef belirleyen yok ya da değil. Fakat bu tam olarak orijinal "patolo" kavramının talep ettiği şeydir. Dmitry Prigov'un belirttiği gibi: "Herhangi bir açıkçası zavallı ifade şimdi yazarın pop kültür bölgesinde, tamamen kiçch olmazsa hemen atılır."
Yine de, yüce ve yüce kalıntılarda modern bir okuyucuya ve kitlesel literatüre duyulan ihtiyaç, niteliksiz okuyucu çoğunluğa kapılmanın sağlanmasıyla biraz başa çıkmaktadır. Elbette kalifiye, düşük kalorili ve yetersiz bir duygusal diyetle içerik sahibi olmak zorunda olsa da. Derin acılar ve onunla mücadele etmek için "katarsis" kavramı artık 20. ve 21. yüzyıllarda dünya kültürü sözlüğünde bulunmamaktadır. Bu nedenle, yazarlar, gittikçe artan bir biçimde sözlü pompositenin eşanlamlılığı değil aynı zamanda postmodernizmin üstesinden gelmek için bir arzu olarak patolojileri ve patolojileri savunmaktadırlar. Başka bir deyişle, patolann, ironiden çok daha yüksek, savunmasız ve anlamlı olan büyük fikirlerin edebiyatının ayrılmaz bir parçası olduğunu göstermek istiyorlar. Ve işteki patikalar komik olabilse de, bunu önlememelisiniz.
Ne yazık ki, şimdiye kadar yapılan değerli sanatsal uygulama bu ve benzeri ifadeleri desteklemez. Ancak, peygamberlik, vaaz, aydınlatıcılık, mesihi, açıklayıcı, alaycı, başka yollar Rus edebiyatına tekrar dönecektir. Bu, iyi bir temeldir.